زمانی که یک دیسک جدید را روی ویندوز 8 یا 8.1 نصب می‌کنید از شما پرسیده می‌شود که می‌خواهید از MBR استفاده کنید یا GPT؟ GPT یک استاندارد جدید است که به تدریج جای MBR را می‌گیرد.
استاندارد GPT دارای مزایای متعددی است اما MBR همچنان بیشترین سازگاری را دارد و در برخی از موارد وجود آن ضروری است. یادآور می‌شود که این استاندارد صرفا به ویندوز مختص نمی‌شود و از دیگر سیستم عامل‌ها نظیر Mac OS X، لینوکس و بسیاری دیگر نیز پشتیبانی می‌کند.
زمانی که یک دیسک جدید را روی ویندوز 8 یا 8.1 نصب می‌کنید از شما پرسیده می‌شود که می‌خواهید از MBR استفاده کنید یا GPT؟ GPT یک استاندارد جدید است که به تدریج جای MBR را می‌گیرد.
استاندارد GPT دارای مزایای متعددی است اما MBR همچنان بیشترین سازگاری را دارد و در برخی از موارد وجود آن ضروری است. یادآور می‌شود که این استاندارد صرفا به ویندوز مختص نمی‌شود و از دیگر سیستم عامل‌ها نظیر Mac OS X، لینوکس و بسیاری دیگر نیز پشتیبانی می‌کند.
استانداردهای GPT و MBR دقیقا چه کاری انجام می‌دهند؟
همانطور که می‌دانید پیش از استفاده از یک دیسک جدید باید آن را پارتیشن بندی کنید و MBR و GPT هم دو روش متفاوت برای ذخیره سازی اطلاعات پارتیشن بندی روی یک درایو هستند. این اطلاعات شامل جایی است که یک پارتیشن شروع شده و تمام می‌شود، بنابراین سیستم عامل شما می‌داند که کدام بخش یا سکتور متعلق به کدام پارتیشن است و کدام پارتیشن قابل بوت کردن می‌باشد. به همین دلیل است که باید پیش از ایجاد پارتیشن روی درایو خود یکی از این دو روش را انتخاب نمایید.
محدودیت های MBR
استاندارد MBR نخستین بار در سال 1983 و همراه با DOS 2.0 معرفی شد. این عبارت از سرواژه‌های Master Boot Record گرفته شده است و علت این نام‌گذاری هم آن است که MBR یک بخش ویژه برای بوت است که در ابتدای یک درایو قرار می‌گیرد. این بخش حاوی یک boot loader برای سیستم عامل نصب شده و اطلاعاتی در مورد پارتیشن‌های منطقی درایو است. boot loader هم یک کد کوتاه است که بوت لودر بزرگتر را از یک پارتیشن دیگر روی درایو لود می‌کند. اگر ویندوز شما روی سیستم نصب است بیت‌های نخستین بوت لودر ویندوز در این بخش قرار دارند و به همین دلیل است که در زمان اور رایت ویندوز ممکن است که نیاز به رفع ایرادات MBR پیدا کنید و ویندوز شما بوت نشود. اگر سیستم عامل شما از نوع لینوکسی است GRUB Boot Loader عمدتا در MBR قرار دارد.
استاندارد MBR روی دیسک‌هایی تا ظرفیت دو ترابایت قابل اجرا است و امکان مدیریت دیسک‌هایی با ظرفیت بیش از 2 ترابایت را ندارد. لازم به ذکر است که استاندارد MBR تنها از 4 پارتیشن اولیه پشتیبانی می‌کند و در صورت نیاز به تعداد بیشتر لازم است که یکی از پارتیشن‌های خود را تحت عنوان extended partition بسازید و پارتیشن‌های منطقی خود را در داخل آن ایجاد نمایید.
MBR به تدریج به استاندارد مورد تأیید صنعت بدل شد و هر کسی برای پارتیشن‌بندی و بوت دیسک‌های خود از آن استفاده می‌کرد.
مزایای GPT
این عبارت از سرواژه‌های GUID Partition Table یا جدول پارتیشن GUID گرفته شده است و استاندارد جدیدی است که به تدریج جای MBR را می‌گیرد. علت این نام‌گذاری هم آن است که هر یک از پارتیشن‌های روی درایو شما دارای نوعی سیستم تشخیص دهنده منحصربفرد در سطح جهانی (globally unique identifier) یا همان GUID است.
این سیستم محدودیت‌های MBR را ندارد و درایوهای شما می‌توانند به مراتب بزرگتر باشند و محدودیت ظرفیت آنها نیز به سیستم عامل و سیستم پرونده یا فایل سیستم آنها بستگی دارد. با استفاده از استاندارد GPT می‌توان تعداد نامحدودی پارتیشن را ایجاد نمود و محدودیتی که در اینجا با آن روبرو خواهید بود سیستم عامل شماست و دیگر نیازی به ایجاد پارتیشن از نوع Extended نخواهید داشت.
در دیسک‌های MBR داده‌های مربوط به پارتیشن‌بندی و بوت در یک موقعیت ذخیره می‌شوند و چنانچه این داده‌ها اور رایت یا مخدوش شوند به دردسر بزرگی خواهید افتاد. در مقابل GPT نسخه‌های متعددی از این داده‌ها را روی دیسک ذخیره می‌کند و به همین دلیل اطمینان‌پذیری بالاتری داشته و در صورت وارد آمدن آسیب به دیسک می‌توان آنها را بازیابی کرد. اما در سیستم MBR هیج راهی برای تشخیص اینکه به داده‌های سیستم آسیب رسیده است یا خیر وجود ندارد و تنها در زمان بوت شدن سیستم متوجه می‌شوید که سیستم با مشکل روبروست و پارتیشن‌های درایو شما ناپدید شده‌اند.
